Bu kadar korkarken, korkunun her daim üstüne gidilerek yenileceği düşüncesi uzak geliyor. Çünkü bunu söyleyerek başladığım zamanlar biraz daha canım yandı. Ama hayat bu değil mi? Yenilirsin, tükenirsin, en kötüsü gelene kadar yaşamaya devam edersin. Bu verilen bir şans, kendini yenebilmen için, acıyı yenebilmek için ve insanları yenebilmen için.
Amaç da budur, sürekli bir çaba olduğundan, daha gayretli yaşama arzusunu ortaya çıkartan dehşet bir 'ben burdayım' deme isteği. Buna kapılmayı çok isterdim, sanırım ancak aksini söyleyebilecek sağlam düşüncelerim olsa da onları uygulayacak azmi kaybetmiş durumdayım. Ama yine de 'ben buradayım. Burada olmanın berbat bir rahatlığı var. Bunu aşabilmeyi gerçekten istediğimden emin değilim. Benim dünyam bana fazlaca isteklerimden arınmış geliyor.
Bu benim görebildiklerimden fazlası değil elbette. Ancak ne zaman kendim için en parlak fikirleri bulup uyguladıysam bir müddet sonra, fikirlerimin bir duman gibi uçtuğunu gördüm. Evet bu kalbimin oynadığı ve benim her defasında yenik düştüğüm bir oyundan fazlası değildi.
